Φοβάσαι το σκοτάδι λες, μα παραμένεις κάτω από το πέπλο του.
Αναζητείς την αλήθεια και ερωτεύεσαι τον παθολογικό ψεύτη.
Θες να βρεις το κέντρο σου λες και γυροφέρνεις από αυτό αιωρούμενος στο πεδίο των σκεπτομορφών.
Θες να ελευθερωθείς και ταίζεις κάθε προγραμματισμό και προσκόλληση που δημιούργησε ο Νους.
Όλα θόρυβος. Όλα μια φωνή που σε πείθει έχεις ξυπνήσει. Μόνο και μόνο για να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι.
Λες για όσα σε ορίζουν και σε περιορίζουν, μα μόνο αυτά γνωρίζεις και διαφυλλάττεις. Προτιμάς τον εχθρό που έχεις μάθει καλά, αντί για έναν φίλο που είναι άγνωστος. Καθώς ο εχθρός σου υπόσχεται οικειότητα, μα σου στερεί ηρεμία και ανάπτυξη.
Ζεις σε πολλαπλούς κόσμους. Του Νου, της Ύλης, της κοσμικής και πνευματικής πλάνης, της ανάγκης, της επιθυμίας, της απόλαυσης, της επιστημονικής γνώσης.
Ψάχνεις την αγάπη μέσα στον θόρυβο. Στο ένα ή στο άλλο, στην προϋπόθεση, στη μεθοδολογία.
Και ψάχνεις τρόπους, ψάχνεις διαφυγή από τον μόνο κόσμο που υπηρετεί την Αλήθεια.
“Πώς θα δω την Αλήθεια;” ρωτά ο Νους.
“Όταν πάψεις να φοβάσαι. Όταν αποταυτιστείς από τη ψευδαίσθηση που δημιουργεί ο θόρυβος. Όταν παραδώσεις ό,τι γνώρισες για να πεθάνεις.”
“Να πεθάνω;”
Να πεθάνουν οι χίλιες σου εκδοχές. Να θυσιαστούν όλες οι φωνές. Του παιδιού που ζει στο Παρελθόν, του φανταστικού εαυτού που ζει στο Ίσως, του ενήλικα που ζει στο Μέλλον.
“Και τι θα απομείνει;”
Η Αλήθεια. Δίχως σώμα, δίχως ρόλο. Η ύπαρξη στη ατέρμονη Σιωπή. Που τίποτα δεν φοβάται, τίποτα δεν αναζητεί.
“Πότε;”
Η Αλήθεια είναι πάντα εδώ και πάντα τώρα. Μόνο που σε εσένα αποκαλύπτεται σε ανύποπτες στιγμές. Σιωπηλές. Κουράγιο για όσα θα πεις στο μεσοδιάστημα.
Μαρία Χατζηστυλλή