Όσο πιο επώδυνη η εμπειρία, τόσο πιο ωφέλιμη είναι για την ψυχή. Όσο περισσότερη πονάμε, τόσο περισσότερο σκαλίζουμε τα τοιχώματα της ψυχής και τη σμιλεύουμε. Για να γίνει επιτέλους ένα δεξιοτέχνημα, όπως την προόρισε ο Δημιουργός.
Ο πόνος δεν είναι εχθρός. Ένας καλός φίλος είναι. Εμφανίζεται όταν υπάρχει πληγή και προειδοποιεί. Η ψυχή, όπως το φυσικό σώμα, έχει το δικό της άυλο σώμα και εμφανίζει πληγές . Μέσα από τον πόνο, οι πληγές αυτές γίνονται αντιληπτές. Η διαφορά ανάμεσα στο φυσικό και άυλο σώμα είναι ότι, ενώ στο φυσικό σώμα ο πόνος έχει ρόλο προειδοποιητικό, στο άυλο έχει και θεραπευτικό. Ο πόνος φέρνει επίγνωση των τραυμάτων και ακολούθως τα επουλώνει. Καθαρίζει ό,τι είναι περιττό, ό,τι επιβαρύνει το άυλο σώμα από την ανύψωση του στα ανώτερα πεδία. Ό,τι μας βαραίνει, ό,τι μας ταλαιπωρεί και μας βασανίζει, είτε πρόκειται για σκεπτομορφές, προγραμματισμούς, είτε μνήμες που είναι καταγεγραμμένες στο DNA της ψυχής, πρέπει να καθαριστούν και να αποβληθούν από το ψυχοσωματικό σώμα. Άλλωστε, ότι βαραίνει την ψυχή, βαραίνει και το φυσικό σώμα. Τίποτα δεν είναι μόνο σωματικό, τίποτα δεν είναι μόνο ψυχικό. Πάντοτε, οι πληγές έχουν ψυχοσωματικές διαστάσεις. Μπορεί μια πληγή να προέρχεται συχνά από τις μνημές της ψυχής, αλλά πάντοτε σωματοποιείται και μάλιστα με απρόβλεπτο τρόπο. Εξού και οι ασθένειες, εξού και οι καρκίνοι, εξού και οι διαταραχές.
“Γιατί να το περνάω αυτό; Γιατί σε μένα; Γιατί με πονά τόσο πολύ αυτή η εμπειρία;” Ερωτήματα που έχουμε όλοι κάνει κατά καιρούς όταν κάτι μας πόνεσε. Ερωτήματα που προκύπτουν από τον φόβο. Φοβόμαστε τον πόνο, δεν τον κατανοούμε, δεν τον αποδεχόμαστε εύκολα. Μόνο που η ψυχή γνωρίζει πολύ καλά πώς να αυτοθεραπεύεται, και πολλές φορές επιλέγει τον πιο επώδυνο τρόπο να το κάνει. Η προσωπικότητα είναι αυτή που αντιστέκεται. Γιατί στο όνειρο στο οποίο ζει, ταυτίζεται με τα βιώματα και αρνείται να τα εγκαταλείψει. Από αυτά τρέφεται το Εγώ. Όσο υπάρχουν τραύματα, το Εγώ έχει λόγο ύπαρξης. Σαν παιδί κι αυτό, αποζητά τη σημασία. Αν το παιδί είναι υγιές, δεν χρειάζεται σημασία και φροντίδα από τους γονείς του. Αν το παιδί νοσεί, οι γονείς του το περιθάλπτουν, το φροντίζουν, του παρέχουν ότι χρειάζεται για να αισθανθεί καλύτερα. Άστε το παιδί να κλάψει και σε λίγο θα σωπάσει. Άστε το να “δει” ότι αυτό για το οποίο πονά είναι ανυπόστατο και πλασματικό. Και θα ξεχάσει. Θα ξεχάσει αυτό που δεν υπήρχε ποτέ. Και θα ηρεμήσει. Η εσωτερική ηρεμία είναι η αιώνια ευτυχία. Τίποτα δεν μπορεί να την διαταράξει.
Μην τον φοβάστε τον πόνο, λοιπόν. Διευσδύστε σε αυτόν. Επικεντρωθείτε σε αυτόν. Βρείτε το σημείο που πονά περισσότερο. Χωρίς ανάλυση. Δείτε τον πόνο να συρρικνώνεται σε μια τελεία. Από μια τελεία ξεκίνησαν όλα κάποτε. Από μια τελεία γεννήθηκε ολάκερο το σύμπαν. Αφήστε τον πόνο να σας οδηγήσει σε αυτό.
Μην τον φοβάστε τον πόνο. Εύστοχα το έθεσε, κάποτε, ο Καζαντζάκης: «Για να φτάσεις τον ουρανό, πρέπει να πάρεις φόρα από την κόλαση».
Μαρία Χατζηστυλλή