You. Yet. I.
Have we met before?
Your voice sounds familiar. The rhythm of thy words reminds me of my deepest untended thoughts.
I have seen you. In the memories of a life gone by. You are the child of the past that was never resolved.
Show me how you feel and I will have found the key to my own wounded heart.
Show me who you are. And I will meditate on who I am.
I don’t know you well enough. Perhaps I don’t know you at all.
Yet I love you. For you have guarded my mirror so effortlessly.
And as I look through the mirror that reflects of you and I,
I recognize that I have always known you.
You. Yet. I.
«Ο άλλος φταίει».
Μόνο που ο άλλος είναι μια άλλη εκδοχή του εαυτού μας. Άλλωστε φωτεινή, γεμάτη ομορφιά, άλλοτε άσχημη, σκοτεινή. Μην απορείς που υπάρχουν και οι δυο. Γιατί η απουσία της μιας πλευράς δηλώνει την παρουσία της άλλης.
Πόσο κοντά είσαι στην κάθε πτυχή όταν βρίσκεσαι σε τριβή με κάποιο πρόσωπο; Πόσο φωτίζεται ο καθρέφτης όσο πλησιάζεις το άλλο πρόσωπο; Πόσο σκοτεινιάζει;
Βλέπεις την αντίδραση στη δράση, την απάντηση στην ερώτηση, την αποκάλυψη των τραυμάτων ή των προγραμματισμών σου; Αναλαμβάνεις την ευθύνη τους;
Δεν φταίει ο άλλος, εσένα πάντα συναντάς. Με εσένα υπάρχει η διαφωνία ή η συμφωνία. Ό,τι σου προκαλεί θετικό ή αρνητικό συναίσθημα από εσένα προέρχεται. Και εν μέσω άλλου φανερώνεται αυτό που ήταν ήδη μέσα σου.
Ο άλλος είναι η ευκαιρία που σου δίνει απλόχερα το σύμπαν να εργαστείς μέσα σου. Δεν είναι παρά μια εξωτερική συνθήκη που πυροδοτεί την εκδήλωση του εσώτερου σου κόσμου, του απύθμενου υποσυνείδητου και αποκαλύπτει τα σκοτεινά σημεία που ίσως σε καταστάσεις μοναχικότητας να αδυνατείς να διακρίνεις ή να παραδεχθείς.
Πόσο σημαντικός είναι ο άλλος. Γιατί ο άλλος θα σου φανερώσει τα δικά σου κομμάτια. Αυτά που πρέπει να αναδειχθούν και αυτά που πρέπει να αναδομηθούν.
Όχι, δεν φταίει ο άλλος. Γιατί ο άλλος είναι ο άλλος σου εαυτός.
by Maria Hadjistylli