Πάνω απ’ της πόλης τη βουή πετάξανε δυο γλάροι.
Φτερούγισ’ ο ένας στην αυγή, ο άλλος στο φεγγάρι.
Φτερούγισε και η ψυχή σαν ξύπνησε ο πόθος.
Σαν τα πουλιά ζητά κι αυτή λύτρωση να βρει ο χρόνος.
Τον χρόνο δεν τονε μετράς με λόγια κι υποσχέσεις.
Τονε μετράς με όνειρα που έπαψες να έχεις.
Κάθε στιγμή έχει μι’ αρχή, κάθε αρχή και τέλος.
Μα τον νόμο τούτο αψηφά του έρωτα το βέλος.
Θα φέρει ο χρόνος μια στιγμή, οι γλάροι θ’ ανταμώσουν.
Όσο κι αν τρέμει η ψυχή, αυτήν θα παραδώσουν.
Τον χρόνο δεν τονε μετράς με λόγια κι υποσχέσεις.
Τονε μετράς με όνειρα που έπαψες να έχεις.
by Maria Hadjistylli