Οι ενοχές είναι ένας μηχανισμός που το σύμπαν έχει δημιουργήσει ώστε η ψυχή να αντιλαμβάνεται πότε έχει παραβιάσει τους συμπαντικούς νόμους. Απορρέουν από την συνειδητοποίηση ότι οι πράξεις μας έχουν προκαλέσει κάποια μορφή πόνου σε ένα άλλο συνειδητό ον ή ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Κάποτε δεν γίνονται αντιληπτές από την προσωπικότητα στο συνειδητό πεδίο. Καταγράφονται ωστόσο από το ασυνείδητο και παραμένουν αποθηκευμένες στο υποσυνείδητο μέχρι ωσότου μια συνθήκη να τις πυροδοτήσει.
Οι ενοχές πρέπει να απελευθερώνονται, να αναδύονται στην επιφάνεια του συνειδητού και να επιλύονται. Διαφορετικά παραμένουν στο υποσυνείδητο και βαραίνουν το κάρμα της ψυχής. Μέχρι η ψυχή να πάρει τα καρμικά μαθήματα και να απελευθερωθεί από τα ενεργειακά μπλοκαρίσματα, διαιωνίζεται η πρόκληση πόνου και η συσσώρευση ενοχών. Επομένως, η κόλαση δεν είναι μακριά από τον τρισδιάστατο κόσμο. Είναι φτιαγμένη από μια αλυσίδα ανεπίλυτων ενεργειακών αποτυπωμάτων που έχουν συσσωρευτεί στον χωροχρόνο και συνοδεύουν τη ψυχή από ζωή σε ζωή καθιστώντας την βαριά για να προχωρήσει σε ανώτερα πεδία.
Οι ενοχές εκδηλώνονται ποικιλοτρόπως στο νοητικό, συναισθηματικό και φυσικό σώμα.
Συναισθηματικό σώμα: Το άτομο που αισθάνεται έντονα ενοχές, συνήθως έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Επιπλέον, οι ενοχές ενισχύουν τη συνύπαρξη κι άλλων αρνητικών συναισθημάτων, όπως άγχος, λύπη και φόβος. Αν ο φόβος συσσωρευθεί, μπορεί να μετατραπεί σε φοβία.
Νοητικό σώμα: Όταν το άτομο έχει ενοχές για παρελθοντικά βιώματα, τότε παραμένει και στο παρελθόν. Απολαμβάνει σπανίως την παρούσα στιγμή καθώς ο νους έχει εκπαιδευτεί να ανατρέχει στις μνήμες που πυροδοτούν τις ενοχές. Λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης, οι αντιλήψεις του ατόμου για τον κόσμο και τη ζωή είναι μονίμως υπό αμφισβήτηση.
Φυσικό σώμα: Ό, τι δεν λέει το στόμα, το λέει το σώμα. Όλα τα συναισθήματα που δεν επιλύθηκαν, εμφανίζονται με τη μορφή κάποιας οργανικής ασθένειας. Τα συναισθήματα συνδέονται με την έκκριση ορμονών και χημικών ουσιών, που αν ξεπεράσουν το επιτρεπτό όριο εξασθενούν το ανοσοποιητικό σύστημα. Οι ενοχές επηρεάζουν κυρίως την υγεία της σπονδυλικής στήλης, καθώς το ενοχικό άτομο αισθάνεται ότι κουβαλεί ένα μεγάλο βάρος και ευθύνες.
Ο μόνος τρόπος να περιορίσουμε την πρόκληση ενοχών και κατ’ επέκταση την πρόκληση πόνου που εκδηλώνεται στο συναισθηματικό και φυσικό σώμα είναι η καλλιέργεια συνειδητότητας, αυτογνωσίας και ενσυναίσθησης. Συνειδητότητα είναι η επίγνωση για το πώς επιδρούν και επηρεάζουν οι ενέργειές μας τον συνειδητό κόσμο. Η επίγνωση ότι κάθε μας πράξη έχει ένα αποτέλεσμα και το αποτέλεσμα οδηγεί σε μια εκ νέου πράξη. Συνειδητότητα σημαίνει παρατήρηση των συναισθημάτων και σκέψεων που πυροδοτεί μια συνθήκη και χρόνος πριν την αντίδραση ώστε να υπάρχει έλεγχος της αντίδρασης και φιλτράρισμα των εισερχόμενων και εξερχόμενων πληροφοριών. Είναι η αντικειμενική αλήθεια ότι κάθε εμπειρία που βιώνουμε εμπεριέχει και τεκμηριώνεται από μια βαθιά σοφία. Όταν μια εμπειρία φιλτράρεται, γίνεται μάθημα και εσωτερικό βίωμα που συμβάλει στην πνευματική εξέλιξη. Η αντίδρασή μας σε μια συνθήκη/εμπειρία επηρεάζει και επηρεάζεται από το συναισθηματικό σώμα. Ένα υπερτροφικό/ μη ευθυγραμμισμένο συναισθηματικό σώμα δυσχεραίνει την διαπίστωση της αλήθειας και η εμπειρία γίνεται υποκειμενική και προσωπικό ζήτημα. Συγκεκριμένοι προγραμματισμοί πυροδοτούνται από την εμπειρία και γίνονται ανεξέλεγκτοι με αποτέλεσμα την εσφαλμένη λήψη αποφάσεων ή την ασυνείδητη αντίδραση που συνοδεύεται από ενοχές.
Αυτογνωσία είναι εκείνο το κομμάτι της συνειδητότητας που συνδέεται με την επίγνωση των ευθυνών που πραγματικά μας αναλογούν και τη θεσμοθέτηση ορίων ώστε να μην αναλαμβάνουμε ευθύνες που δεν είναι δικές μας.
Ενσυναίσθηση είναι η επίγνωση ότι καθετί ζωντανό είναι εκτεθειμένο στον πόνο, συνεπώς πρέπει η δράση και η αντίδραση να είναι συνειδητή ώστε να αποφευχθεί η πρόκληση πόνου και η ανάληψη μιας τέτοιας βαριάς ευθύνης που και πάλι κατακάθεται στο υποσυνείδητο με τη μορφή ενοχής.
Όσο περισσότερο διευσδύουμε στα εσώτερα της ψυχής μας τόσο καλύτερα θα μπορούμε να διαχειριστούμε τον εξωτερικό κόσμο, να τον κατανοήσουμε και να δούμε τι έχει να μας μάθει. Δεν υπάρχει τιμωρία για καθετί που μας συμβαίνει, υπάρχει απλούστατα μια πράξη που έχει ένα αποτέλεσμα. Αν απορροφήσουμε την πράξη χωρίς να συμμετέχει το συναίσθημα και διαλογιστούμε πάνω σε αυτήν, θα ανακαλύψουμε την γνώση που έχει μέσα της και ίσως επηρεάσουμε την έκβαση του αποτελέσματος. Τότε κάτι καινούριο θα έχουμε μάθει, κάτι μέσα μας θα έχουμε εξελίξει και πιθανόν να έχουμε εξελίξει και την ίδια την εμπειρία και όσους συμμετέχουν σε αυτήν.
Μαρία Χατζηστυλλή