I have failed and prevailed,
The thoughts that came to hunt my mind.
“You are not worthy, you are not strong,
you have not done right over wrong”.
Whatever goal I seeked to find
I have fallen and observed
The moments of darkness and of light.
Every failure, every fall,
A blessing lesson for my soul.
Every time I fall and rise,
I am growing to be wise.
Τα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο στόχος ενός παιχνιδιού είναι το ίδιο το παιχνίδι. Παίζουν, κτυπούν, τσακώνονται, χαίρονται, κουράζονται, χάνουν ή κερδίζουν. Αλλά αυτό που τελικά τα ενδιαφέρει είναι πως έπαιξαν. Γιατί αυτό ξέρουν τα παιδιά καλύτερα να κάνουν, μέσα από αυτό μαθαίνουν και γεύονται στο έπακρο τη ζωή.
Μέχρι που μεγαλώνουν. Το ξέγνοιαστο παιχνίδι παύει, για να αντικατασταθεί από την εργασία, τις υποχρεώσεις, τους στόχους που πρέπει να επιτευχθούν. Ο ενήλικας έχει πια νου με απαιτήσεις. Απαίτηση για επιτυχία, για αναγνώριση, για καταξίωση. Ένας αδιάκοπος αγώνας προσπάθειας, καθώς ο νους πάντα γεννά καινούριους στόχους, που οδηγεί πολλές φορές είτε στην δυστυχία, είτε σε μια προσωρινή ευεξία. Ο νους αναλύει συνεχώς τα πάντα. Αυτή είναι άλλωστε η δουλειά του. Το πρόβλημα αρχίζει όταν επιτρέπουμε στον νου να ταυτίζεται με τις σκέψεις που παράγει και να προσκολλάται σε συγκεκριμένες ιδέες διεξάγοντας τοξικά συμπεράσματα. «Αν αποτύχω, δεν ειμαι ικανός/άξιος/έξυπνος/όμορφος/ποθητός..»
Η αποτυχία ενός στόχου αντιμετωπίζεται ως μια προσωπική αποτυχία του εαυτού και οδηγεί τον άνθρωπο στη δυστυχία. Και αυτό, γιατί αντιμετωπίζεται μέσα από τον νου. Η δυικότητα του νου δεν επιτρέπει τη μάθηση μέσα από την αποτυχία, επικεντρώνεται στην επίτευξη ή μη του στόχου.
Ο νους έχει προσδοκίες. Και όταν υπάρχουν προσδοκίες σε μια προσπάθεια, η αποτυχία έχει αρνητική επίδραση στο νοητικό και συναισθηματικό μας σώμα. Η σκέψη για επιτυχία ή αποτυχία μιας προσπάθειας δημιουργεί εσωτερικές συγκρούσεις, ένταση στο σώμα και τον νου. Βλέπουμε παντού αντιθέσεις (επιτυχία-αποτυχία, απογοήτευση-περηφάνια, λύπη-χαρά, καλό-κακό) και όχι την επί της ουσίας ζωντανή διαδικασία που βιώνουμε. Αυτές οι συγκρούσεις δεν αφήνουν περιθώρια για απόλαυση του ταξιδιού και της όλης διαδικασίας εξερεύνησης.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει αποτυχία. Υπάρχει δοκιμή, πειραματισμός, παρατήρηση και διεξαγωγή ενός ωφέλιμου συμπεράσματος. Είναι μια επιστημονική διαδικασία. Έτσι λειτουργεί η ίδια η ζωή, η ίδια η φύση. Δημιουργεί, γκρεμίζει, ξαναδημιουργεί.
Η αποτυχία είναι μια φυσική κατάσταση, αναπόφευκτη για την εξέλιξη, καθώς είναι μια εξερευνητική, εσωτερική διαδικασία μάθησης. Μέσα από τα λάθη αυτής της διαδικασίας ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Ανακαλύπτουμε τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μας. Απορρίπτουμε τις ποιότητες που δεν μας ωφελούν και καλλιεργούμε αυτές που μας εξελίσσουν. Η προσκόλληση στην αποτυχία, η αντίδραση και αντίσταση σε αυτήν, φέρνει παράλυση, κόλαση, δυστυχία, αδράνεια. Η αποδοχή αυτής δημιουργεί κίνητρα για προσπάθεια, αλλαγή, ανακάλυψη, περιπέτεια. Προκαλεί την ίδια τη ζωή.
Ο μόνος τρόπος να συμφιλιωθούμε με την αποτυχία είναι η αποδοχή. Αποδοχή, αναγνώριση, μάθηση και αλλαγή. Μια επιστημονική αντιμετώπιση της όλης διαδικασίας. Αρχικά γίνεσαι παρατηρητής. Παρατηρητής της κάθε ενέργειας που σε οδήγησε στην αποτυχία, παρατηρητής των συναισθημάτων και νοητικών διεργασιών που προέκυψαν στην πορεία μέχρι την αποτυχία. Παρατηρείς την πορεία, τα λάθη και τον εαυτό σου μέσα από αυτά. Και τότε κάτι θα έχεις μάθει. Και στη συνέχεια κάτι θα έχεις αλλάξει. Και τελικά κάτι θα έχεις εξελίξει μέσα σου.
Η μόνη επιτυχία που πρέπει να αναζητείς είναι η επιτυχία αναγνώρισης του εαυτού μέσα από την κάθε αποτυχία. Δεν πρέπει να αναζητούμε τρόπους να μην αποτύχουμε, αλλά να τύχουμε αποτυχίας. Μόνο τότε θα νιώθουμε πραγματικά ζωντανοί και ελεύθεροι.
Εν τέλει, ο στόχος δεν είναι ο στόχος, αλλά ο στοχευτής. Βγάλτε το συναίσθημα από την αποτυχία, και αυτό που μένει είναι σοφία.
by Maria Hadjistylli