Είναι που τα παιδιά ξέρουν να μετράνε καλύτερα απ’ ότι οι μεγάλοι.
Οι μεγάλοι, βλέπεις, περπατάνε πάντα βιαστικοί, απορροφημένοι στις σκέψεις τους, λογομαχούν με άλλους μεγάλους στην άλλη άκρη μιας τηλεφωνικής γραμμής, κοιτάνε βιτρίνες και σκέφτονται αν τα χρήματα τους φτάνουν για να ικανοποιήσουν μία ακόμη πρόσκαιρη ανάγκη. Την ίδια ώρα, τα παιδιά μετράνε μία μία τις πλάκες των πεζοδρομίων, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό τους να μην πατήσουν τις διαχωριστικές γραμμές. Ψάχνουν για πουλιά στα δέντρα που στολίζουν εδώ κι εκεί τους δρόμους μιας άχαρης πολιτείας, σαν παραπονεμένα κι αυτά που κανείς δεν τα προσέχει στο διάβα του.
Τα παιδιά ξέρουν ακόμη να μετράνε μέχρι το 1οο, αδημωνόντας να ανοίξουν τα μάτια και να ψάξουν για κρυψώνες. Κι ας θυμούνται ότι οι κρυψώνες είναι πάντα οι ίδιες, κι ας ξέρουν ότι ίσως να μην προλάβουν να τις αποκαλύψουν όλες. Ενίοτε προσκαλούν και τους μεγάλους στο παιχνίδι τους. Μα οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει το παιχνίδι. Ξέχασαν από τότε που άρχισαν να μετράνε το χρήμα, τον χρόνο και τις στιγμές.
Τα παιδιά ξέρουν να μετράνε τ’ αστέρια. Και με αυτά φτιάχνουν όνειρα.. γιατί τα παιδιά, τα όποια παιδιά του κόσμου τούτου, πιστεύουν ακόμη στα όνειρα. Ονειρεύονται ιστορίες που έχουν ευτυχισμένο τέλος, που το καλό πάντα νικάει το κακό, που ένας απομηχανής ήρωας, μια μαγική οντότητα σώζει την κατάσταση, που η περιπέτεια έχει χιούμορ. Και χαμογελάνε.
Γιατί τα παιδιά ξέρουν ότι κάθε που νυχτώνει τα αστέρια θα είναι εκεί για να τα μετρήσουν. Να μπερδευτούν, να κουραστούν, να κοιμηθούν, να ονειρευτούν..
by Maria Hadjistylli