Ήτανε μια φορά ο Ήλιος.
Ξυπνούσε κάθε πρωί λαμπερός και ευτυχισμένος. Κοιτούσε τον κόσμο από ψηλά, παρατηρούσε, χάζευε. Έβλεπε τα πάντα καθαρά και έριχνε φως εκεί που βρίσκονται οι σκιές.
Και κάθε πρωί φόραγε τα καλά του για να λάμψει. Και μαζί του η αλήθεια.
Ήτανε μια φορά η Νεφέλη.
Κάθε μέρα ταξίδευε στον ουρανό και το βλέμμα της ήταν πάντα συννεφιασμένο. Από όπου κι αν περνούσε σκοτάδι απλωνόταν. Ήθελε να μπαίνει πάντα μπροστά από το καθετί και να το επισκιάζει.
Η Νεφέλη κάθε πρωί ταξίδευε και έπαιζε κρυφτούλι.
Ώσπου μια μέρα οι δυο τους συναντήθηκαν. Ο ´Ηλιος είδε την Νεφέλη και χάρηκε προς στιγμή. Έλαμψε το πρόσωπότου. Άπλωσε το χέρι του να τη χαιρετήσει. Και αυτή, άπλωσε το χέρι της και τον έσπρωξε.
«Εγώ πρώτη!» Και στάθηκε επιδεικτικά μπροστά από τον Ήλιο. Και ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε. Ο Ήλιος κρύφτηκε πίσω από μια Νεφέλη. Που τα ήθελε όλα δικά της, ολάκερο τον κόσμο ακόμη. Να τον κρύβει με το νέφος της. Να απλώνει το σκοτάδι της. Να δημιουργεί σκιές ακόμα και εκεί που η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί.
Μα ο ήλιος βγαίνει πάντα. Πάντα ανατέλλει και πάντα δύει. Χρωματίζοντας κάθε λεπτό με ένα διαφορετικό φως τον κόσμο. Έτσι η Νεφέλη κουράστηκε να ακολουθεί τον ήλιο στα ταξίδια του από Ανατολή σε Δύση. Και έπειτα μια μέρα τυφλώθηκε από το φως του. Τώρα ο κόσμος ήταν σκοτεινός και γι’ αυτήν. Και κατάλαβε πόσο πολύτιμο της ήταν το φως. Και πόσο άδικη ήταν να το πολεμάει.
«Λυπάμαι αν σε αδίκησα. Θέλω να με βοηθήσεις να δω ξανά την αλήθεια. Μα είμαι πια τυφλή».
Ο Ήλιος ακούγοντας την έλαμψε από χαρά!
«Δεν χρειάζεσαι εμένα για να δεις την αλήθεια. Ούτε και την όρασή σου.Την αλήθεια, Νεφέλη μου, την βλέπουν μόνο τα μάτια της ψυχής. Και εσένα η ψυχή σου τώρα πια βλέπει!» Ένα δάκρυ κύλησε από το μάγουλο της Νεφέλης και οι σταγόνες πότισαν ένα δεντράκι λίγο πιο κάτω στη γη.
Ήτανε μια φορά ο Ήλιος και η Νεφέλη. Δυο καλοί φίλοι που ταξίδευαν κάθε μέρα από την Ανατολή στη Δύση. Ο Ήλιος φώτιζε τον κόσμο και καθοδηγούσε την Νεφέλη να ρίχνει τα δάκρυα της όπου υπήρχε ανάγκη για άνθηση.
Ήτανε μια φορά η αλήθεια που έδιωξε το σκοτάδι..
by Maria Hadjistylli