Καμία φορά όπως περπατάς, σκυφτός, απορροφημένος στις σκέψεις σου, προσανατολισμένος στο παρελθόν ή το μέλλον, σπανίως στο παρόν, καμιά φορά πέφτεις πάνω σε μια πόρτα. Ενστικτωδώς πας να την ανοίξεις. Κατεβάζεις το πόμολο. Δεν ανοίγει. Την σπρώχνεις. Τίποτα. Ψάχνεις τριγύρω για κλειδί. Δεν βρίσκεται.
Ενστικτώδεις κινήσεις. Επίκτητες κινήσεις. Κινήσεις που έχεις διδαχθεί από το σπίτι, το σχολείο, την κοινωνία. Σου έχουνε μάθει, σου έχουνε πει και σου έχουνε δείξει πως για να ανοίξει μια πόρτα πρέπει να καταβάλεις προσπάθεια. Προσπάθεια!
Μας το έχουνε διδάξει και τούτο άλλωστε. Πως «η προσπάθεια μετράει». Τι συμβαίνει όμως όταν η προσπάθεια δεν επαρκεί για να ανοίξει μια πόρτα; Όσο κι αν την σπρώχνεις..
Συμβαίνει πως όλα όσα ήξερες για τον κόσμο, για τη ζωή, για την προσπάθεια, όλα αυτά ανατρέπονται σε μια στιγμή.
Αυτή τη στιγμή να νιώθεις ευλογημένος που τη ζεις.
Και σ’ αυτή τη στιγμή αφέσου. Από την οποιαδήποτε προσπάθεια. Απλά στάσου μπροστά από την κλειστή πόρτα. Έπειτα αναρωτήσου. Μήπως η πόρτα δεν θα έπρεπε να ήταν εξ’ αρχής κλειστή; Μήπως δεν είναι κλειστή; Μήπως δεν υπάρχει πόρτα;
Αναρωτήσου χωρίς προσπάθεια. Μην προσπαθήσεις να απαντήσεις.
Αφέσου στην αιωνιότητα της στιγμής. Μπροστά από την πόρτα.
Τότε είναι που θα νιώσεις ένα ρίγος σε διαπερνάει. Είναι ο αιθέρας που ζωντανεύει και σε χαϊδεύει με την πνοή του.
Τότε είναι που θα δεις τα φύλλα της ζωής να σηκώνονται και να στήνουνε χορό γύρω από σένα.
Και τότε ο αιθέρας θα σου πει μια ιστορία. Μια ιστορία για πόρτες που δεν φτιάχτηκαν για να τις ανοίγει ο άνθρωπος, αλλά για να ανοίγουνε αυτές την ψυχή του.